سلام مجدد
اصلا فکرش رو نمیکردم بیش از یک سال سراغ این دفتر خاطرات مجازیم نیومدم... و البته بیشتر از اون باورم نمیشه که همین اندک بازدید کننده هم در نبودم ثبت شدن...
خیلی دوست دارم روزانه ها و دنیام رو بیشتر در اینجا به اشتراک بذارم اما بسیار مشغول درس و تلاش برای ساختن آینده ام...
امیدوارم پست بعدی رو وقتی بذارم که خبر خوشی برای گفتن داشته باشم...
فعلا این عکس پاییزی زیبای تازه از تنور دراومده رو قبول بفرمایید تا بعد...
پس فعلا...
یک سال است یاری کنار خود دارم که با همه تفاهم ها و عدم تفاهم ها دوستش دارم...
گاهی آنقدر خوب است که در لحظه دلم برایش می تپد و تنگ می شود حتی اگر پیش رویم باشد و گاهی آنقدر دلخور می شوم که فکرهای پیوسته ناراحت کننده رهایم نمیکند...
با این همه تجربه متفاوتی است که شاید درزندگی ام لازم بود اتفاق بیفتد و بماند برای همیشه، تا هر روز بیش از پیش باتجربه شوم. هرچند آنطور که از من انتظار می رود بعید می دانم این با تجربگی قبل از 10 سال آینده اتفاق بیفتد... راه سختی است...
درس خواندن مرحله ی سختی از زندگی بود ولی بسیار متفاوت از زندگی مشترک... درس خوانده ام و بیکارم و این بر دردهایم می افزاید... گیج و سردرگم دیگر نمیدانم باید چه هدفی انتخاب کنم و به سویش بروم... انگار که تمام آمال و آرزوهایی که در تمام طول تحصیل داشته ام بر باد رفته و تمام انرژی ام تخلیه شده است...
با این همه همسر خوب و همراهی دارم... نمی گذارد آب در دلم تکان بخورد و باعث می شود کمتر به این نگرانی ها فکر کنم.
ویژه
لطفا برای پدر مهربان و دلنازکم دعا کنید. این روزها درگیر بیماری بسیار سختی است. سپاسگذارم...
و من کاملا اتفاقی در یک عصر بارانی، همراه یار نشسته در کافه ای، شیفته ی شعر های شاملو گشتم...
شاعرای زیادی هستن که دوست دارم شاید چون کلا شعر دوستم ولی شاملو... شاملو... پیش از این تنها سعدی بود که عشقی بی حد به شعرهایش داشتم اما الان پس از آن روز شاملو را بسیار تحسین می کنم... روح هردوشان آرام...
ای کاش آب بودم
گر میشد آن باشی که خود می‌خواهی. ــ
آدمی بودن
حسرتا!
مشکلی‌ست در مرزِ ناممکن. نمی‌بینی؟
ای کاش آب بودم ــ به خود می‌گویم ــ
نهالی نازک به درختی گَشن رساندن را
(ــ تا به زخمِ تبر بر خاک‌اش افکنند
در آتش سوختن را؟)
یا نشای سستِ کاجی را سرسبزی جاودانه بخشیدن
(ــ از آن پیش‌تر که صلیبی‌ش آلوده کنند
به لخته‌لخته‌ی خونی بی‌حاصل؟)
یا به سیراب کردنِ لب‌تشنه‌یی
رضایتِ خاطری احساس کردن
(ــ حتا اگرش به زانو نشانده‌اند
در میدانی جوشان از آفتاب و عربده
تا به شمشیری گردنش بزنند؟
حیرت‌ات را بر نمی‌انگیزد
قابیلِ برادرِ خود شدن
یا جلادِ دیگراندیشان؟
یا درختی بالیده‌نابالیده را
حتا
هیمه‌یی انگاشتن بی‌جان؟)
می‌دانم می‌دانم می‌دانم
با اینهمه کاش ای‌کاش آب می‌بودم
گر توانستمی آن باشم که دلخواهِ من است.
آه
کاش هنوز
به بی‌خبری
قطره‌یی بودم پاک
از نَم‌باری
به کوهپایه‌یی
نه در این اقیانوسِ کشاکشِ بی‌داد
سرگشته‌موجِ بی‌مایه‌یی.
30 / 6 / 1368 - احمد شاملو
خاطرات اتفاقاتی هستند که هر جا و هر لحظه مثل یک حافظه جدانشدنی کامپیوتر همراه ما هستن و دسترسی به اونها در هر لحظه ای به راحتی اتفاق میفته... فقط یه جرقه نیازه تا بخوای بری سراغش... یه کلیک یه لحظه تامل و تمام... چشماتو ببند و برو تو دلش...
فصل توت، رمانی که امروز جشن رونمایی از چاپش بود داستان آدمهایی ِکه من دو سال تمام همراه اونها و پیش رفتن اتفاقات زندگیشون لحظه های خوب و بدی رو تجربه و زندگی کردم و از شروع تا پایانش حالات مختلفی رو گذروندم...
بعداز خوندن فصل توت، دیگه هیچ رمان ایرانی موجودی به دلم نشسته و سلیقه ی خوندنم و انتخات کتابام خیلی عوض شده... داستانی که با تمام زندگی نویسنده اش عجین شده و احساسات بسیار بسیار زیادی براش خرج شده، ارزش چندین و چندبار خوندن رو داره... تبریک به دوست خوبم نویسنده ی این اثر به یاد موندنی...
مدت هاست که از حال و هوای نوشتن درآمده ام...
یاری پیدا کرده ام که بیشتر حرفهایم را برایش می گویم و در واقع دیگر مجالی برای نوشتن باقی نمی ماند...
اما نه... میخواهم از سر گیرم این سنت حسنه را... حالا که مرحله ای دیگر از درس و زندگی را از سر گذرانده ام و شاید اندکی از دل مشغولی های سابقم کاسته شده است..
خدایا شکرت...
برای داده و نداده ات...
خیلی خوشحالم که تو یه بعدازظهر بهاری تصمیم گرفتم کتابای مصطفی مستورو شروع کنم...
راضیم ازش و از خودم :)
دنیای پر رمز و رازی که تو هر داستانش هست، عالیه... و دلت میخواد بارها و بارها برگردی و دوباره داستانها رو مرور کنی و چیزای جدید کشف کنی...
من که شیفته ی داستاناش شدم...
هیچ وقت فکر نمیکردم یه روزی به داستان کوتاه علاقه مند بشم ولی الان باید بگم مستور نظرمو عوض کرد...
-یه لیوان از تو اون کابینته بردار.
-خب.
-پرتش کن زمین.
-خب.
-شکست؟
-آره.
-حالا ازش عذر خواهی کن.
-ببخشید لیوان منظوری نداشتم.
-دوباره درست شد؟
-نه
-متوجه میشی؟ ...
عجیب با این جمله موافقم...
when you fully trust a person without any doubt, you finally get one of the two results :
a person for life
or
a lesson for life
از شروع ترم جدید که ساختمون خوابگاه و اتاقمون عوض شده... احساس بهتری دارم... البته همچنان مشکلات اینترنتی پابرجاست...
یه دختری هم هست در همسایگی ما که بسیااااااااااااار بسیاااااااااااار مهربونه :) هر وقت رد میشه از کنار اتاقا، کفشا و دمپاییای همه رو مرتب و جفت میکنه...
خیلی هم عالی
دستش درد نکنه :))
اون زمونا که ما کم سن و سال بودیم و محصل دوره ابتدایی... زنگ مدرسه که زده میشد... پرواز می کردیم به سمت خونه هامون... بعدش هم، بازی بود و بازی... مشقامونم می نوشتیم ولی خودمون به تنهایی... مامان باباها خیلی درگیر ما نبودن...
اما الان از اول ابتدایی باید حرص بخوری که بچه درسشو بخونه، مشقُ تمریناشو حل کنه، کتاب کار تابستونشو کامل کنه... تازه بچه های قدیم درسشون خیلی بهتر بود و این از ورودی های سال به سال دانشگاه ها و وضعیت درسیشون کاملاً پیداست...
اینجاست که باید طنز آمیز گفت : واقعاً داریم به کجا میریم؟؟؟؟
روزهای غمگینی که با محصولات هیچ یک از قنادی های شهر ، رنگ شیرین شادی نمی گیرند...
تجربه ی تازه ای بود... بستنی با طعم انگورهای تازه...
مرا
پیش از این
بسیار کشته اند
به جرم کلماتی که برای اولاد آدمی آورده ام به راه.
سخت است زاده ی هزاره ی باران باشی وُ
تشنه بمیری.
"سید علی صالحی"
