گاهی پشیمون میشم از قضاوت نادرستم در گذشته و این مربوط به وقتیه که عکس العملی غیر از اونکه فکرشُ می کردم پیش میاد... اما خوب یکم که می گذره باز یادم می ره :(( باز می شم همونکه در مورد بعضی چیزا جنبه ی خوبشو نمی بینه...
یکم که فکر می کنم میبینم هم نمی تونم و هم می تونم به خودم حق بدم... (با توجه به چیزایی که دیدم... شنیدم... گذروندم...) بعدش شدیداً گیج می شم و شدیداً پیدا کردن حق و برقراری عدالت توو ذهنم پررنگ میشه... آخرشم هرچی دل بگه باز همونو تکرار می کنم و این می شه که این چرخه ادامه داره و همچنان خود درگیری مشاهده می شه... :(( خلاصه یه جورایی شده درد مضمن و ادامه دار که حل کردنش سخته...
انقدر که از این استتوس دوستم خندیدم، دلم می خواد اینجا هم ثبتش کنم.... دمِ دستم باشه هر چند وقت درمیون بخونم بخندم :
، توو تاکسی به یه خانومی برخوردم که کیف پولش رو فراموش کرده بود و بنابراین...
منم طی یک عمل انسان دوستانه کرایه اون خانومو حساب کردم و تو عالم بچگی کلی ذوق کردم که کمک کردم... 
در عوض اون خانوم یه دعای آیت الکرسی بهم داد، ازونایی که رو یه ورق روغنی نوشته شده و بیشتر دست فروشا اون سالها داشتن، هرچی از من انکار بود از اون اصرار...
گفت این خیلی برام عزیزه... یادگار یکی برای منه... اما حالا می دمش به تو... 
کیف پول نیاوردم...
خلاصه با کلی خجالت زنگ زدم به پدر 
که هر جا هستی تا 5 دقیقه دیگه خودت رو برسون فلان جا که من... یه دختری حدودا 3-4 سال بزرگتر از خودم کنارم بود و شنید و بلافاصله کرایمو حساب کرد و گفت توام جای خواهرم...